Door: Esther Hulst

De Kerstvakantie is nu echt voorbij. 2024 is begonnen en voor ons betekent dat vooral het tweede deel van het schooljaar. Na twee hele weken niksen zonder wekker was het even omschakelen. Gelukkig had ik dit zondag al bedacht en werd ik er niet maandagochtend door overvallen. Dus ook deze maandag begon heel relaxed met de dochter naar school brengen. Ze had in de Kerstvakantie een postdoos voor de juf gemaakt. En deze fantastische juf nam alle tijd van de wereld om elk poststukje aandachtig te bekijken. De dochter glom van trots. Wat een verschil kan zo’n betrokken en aandachtige juf toch maken. In mijn eigen lesgeven denk ik vaak aan deze topper. Volledig zen weer terug naar huis om onder het genot van een haver cappuccino te brainstormen met David (de man, de zakenpartner, de regisseur, één van de Hermannen). Daarna op het fietsje met enorme tegenwind naar kantoor waar ik nog heerlijk heb gewerkt. Een top maandag al zeg ik het zelf. Op de terugweg had ik zelfs wind mee.

Dinsdag speelde Theatergroep Zwerm in Woerden. De eerste van 2024. En ik kwam kijken. Elk jaar proberen David of ik minimaal 2 keer langs te komen om te kijken hoe het gaat. Het liefst bij elke speler verschillende keren in verschillende voorstellingen. Een soort kwaliteitscheck. Of wat de acteurs doen nog klopt, of ze de voorstelling nog zo spelen als ie bedoeld is. Of het samenspel goed gaat, of iedereen het naar de zin heeft, of het contact met de school goed loopt, of de taken goed verdeeld zijn. En van het product op zich. Of de voorstelling nog up-to-date is en nog resoneert met het publiek, de leerlingen. En dat doet ie gelukkig helemaal.

Ik zat achterin naast een rij jongens, van die stoere ventjes op een apenrots. Ze hadden er zin in. Ze kwamen binnen met een hoop kabaal en rumoer. Maar zodra de voorstelling begon, zaten ze vol aandacht te kijken. Ze stootten elkaar aan als er iets werd gezegd dat zij niet vonden kunnen, of als ze moesten lachen omdat een personage iets “doms” deed. In de biologielesscene gingen ze helemaal los. Alle leerlingen riepen van alles, dat is precies de bedoeling van die scene. En het mooie: ze riepen allemaal dingen die waar zijn. Zo vroeg de juf: Wat kun je krijgen van seks? En een van de wat minder stoere jongens riep: SOA. Natuurlijk ook om stoer te doen, maar hij had ook gelijk. Ik voelde me zelf weer even middelbare scholier zo tussen deze mannetjes. Ik genoot.

Voor de acteurs is dit toch altijd een beetje spannend als David of ik kom kijken. Tg Zwerm speelt veel en vaak en alle acteurs dus ook. Daar zou het niet aan moeten liggen. Daarnaast kunnen we het allemaal met elkaar vinden, iedereen werkt prettig met elkaar samen. En ja, ook met mij. Soms val ik nog weleens in voor iemand. Dus met iedereen heb ik één of al meerdere keren gespeeld. Maar toch zijn ze allemaal in meer of mindere mate zenuwachtig. Ik snap het ook wel. Je wil het toch goed doen. En dat deden ze. Vanaf de start namen ze de leerlingen mee in een snelle, flitsende en later ook gevoelige en emotionele voorstelling. De leerlingen konden aanhaken en er werd enorm veel gelachen. Het is onze visie dat door middel van humor juist zware onderwerpen goed behandeld kunnen worden. Juist door deze luchtig te benaderen durven leerlingen alles erover te zeggen. En dat gebeurde ook.

De nabespreking deden ze ook uitstekend. Ze creëerden een veilige sfeer waarin leerlingen echt alles konden zeggen. Het was onrustig, op de apenrots werd druk “gevochten” om de alpha plek. Maar de acteurs/gespreksleiders wisten iedereen erbij te houden. Leerlingen die helemaal niets wilden zeggen riepen al antwoorden, voor ze er zelf echt over na konden denken dat ze eigenlijk niet mee wilden doen. Manouk Hanko Coördinator Voortgezet Onderwijs van KUVO (cultuurbemiddelaar in Woerden en omstreken), vatte het mooi samen: “Alles wat onrust was, ging over de voorstelling”. Ook de aanwezige biologiedocenten gaven duimen omhoog. Ook zij vonden dat de acteurs het goed deden en verheugden zich op de voorstellingen die ’s middags en vrijdag nog komen.

Vol trots liet ik de acteurs achter om zelf weer naar kantoor te gaan. Eigenlijk vind ik het ook altijd een beetje spannend. Want wat als het niet goed gaat, of als iemand er een potje van maakt. Eigenlijk gebeurt dat nooit maar het is fijn als ook mijn zenuwen nergens voor nodig blijken te zijn. Dat ik met een gerust hart de acteurs op pad kan sturen. Omdat ze onder alle omstandigheden goed werk verrichten. Ik vond het een top begin van het jaar. Kom maar op met 2024!