Door: Esther Hulst

Deze week werd ik 40. 40 jaar! Ik? Het voelt gek, om niet te zeggen vreselijk. Ik voel me geen 40. Maar wat is 40 dan? Een goede vriendin zei een tijdje terug tegen mij: “Wees blij dat je 40 mag worden. Dat is niet iedereen gegund.” Daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Wat zeur ik nou over een leeftijd?

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik 40 ben geworden. Het leven lacht me toe. Ik heb de liefste, leukste, grappigste, bijdehandste, slimste en stoerste dochter en de beste man die ik me kan wensen. Ik heb het leukste werk dat er is: een goedlopend bedrijf met een enorm fijn team. Een fijne groep vrienden bij wie ik altijd terecht kan. Een leuke hobby, powerliften, waarmee ik me zelfs heb geplaatst voor het NK (boven de 40). Dus wat zeur ik nou?

Het is denk ik het idee. Het idee dat je nu echt niet meer jong bent. Jong zijn heeft toch de belofte in zich dat alles nog mogelijk is. Maar is dat niet ook op je 40ste zo? Per slot van rekening ben ik nog niet op de helft. Ik ben van plan om 100 te worden. En staat daar niet tegenover dat het misschien ook wel fijn is om niet meer de junior te zijn? Om ervaring te hebben en daardoor verstand te hebben van dingen? Van lesgeven, voorstellingen maken, Op de eerste rij runnen, een team managen, moeder zijn, de vrouw van… Allemaal dingen waar ik best iets van weet.

En ook dat je weet wat je wilt, waar je goed in bent en waarin minder. Heerlijk! Want bij jong zijn hoort ook onzekerheid, het nog niet weten, weinig ervaring en meer van dat soort dingen. Nu, op mijn 40ste, durf ik te zeggen dat ik mezelf een stuk beter ken. Dat ik uit ervaring kan putten in moeilijke situaties, die daardoor veel minder moeilijk worden.

Het voelt nog wat onwennig, maar 40 is mooi. Al klinkt het alsof het niet over mij gaat. Daar ga ik nog even aan werken.