Door: Esther Hulst

Een paar maanden geleden gaf ik mijn laatste les aan groep 5, 6 en 7 van de Kwikstaart. Elke klas krijgt zeven theater- en danslessen en dit was de laatste van de reeks voor deze groepen. Het begon al toen ik de school binnenliep en de eerste leerling tegenkwam: “Dit is geen leuke dag, juf!” zei hij. “Waarom niet?” vroeg ik. “Omdat het vandaag jouw laatste les is.”

We hebben er nog een superleuke les van gemaakt. De leerlingen mochten zeggen wat ze de leukste oefeningen vonden en deze deden we dan nog een keer aan het einde van de les. Een soort pret-afsluiting in de laatste les. Elke klas krijgt zeven lessen van mij. Dus elke zeven weken is er een laatste les voor een klas. Dat levert altijd dit soort zoete gesprekken op. Leerlingen vinden de lessen leuk, leerzaam en fijn. Ook al vinden sommigen acteren en theatermaken moeilijk en gek, eigenlijk gaan ze allemaal met plezier naar de les.

Twee weken terug gaf ik mijn echte laatste les van het jaar op de Kwikstaart. Voor dit jaar, want volgend jaar komen we gewoon weer terug. Zo fijn. Fijn omdat er drie docenten aan het werk kunnen die daarmee een deel van hun brood verdienen, en fijn omdat je, als je ergens langer werkt, echt een band met de leerlingen en het team op kunt bouwen.

Dat merkte ik wederom toen mijn laatste les in groep 8 was aangebroken. De achtstegroepers waren dit jaar nogal stoer. Ze voelden en gedroegen zich nogal stoer en puberaal en vonden snel iets raar of vreemd. Ze gingen graag de discussie aan en probeerden de les constant te ontregelen. Nou lukt dat bij mij meestal niet zo gemakkelijk omdat ik die ontregeling vaak al snel door heb, waardoor die niet echt van de grond komt.

Bij één klas was het even pittig, dus zei ik, in de hoop dat het aan zou slaan: “Ik zie dat jullie allemaal heel stoer zijn geworden. Ik snap het ook, je zit nu in groep 8, je gaat bijna naar de middelbare. Maar denk even terug aan vorig jaar, aan hoe je het toen vond. Bijna iedereen vond dit een leuke of in ieder geval een oké les, toch? Probeer dat even terug te halen in je gedachten. Gelukt? Dan kunnen we alle onrust en gedoe stoppen, lijkt mij. En maken we er leuke lessen van. Akkoord?” En uit de klas klonk, enigszins tegen mijn verwachting in: “Ja, dat is goed.” Het stoerste was eraf en de lessen konden doorgaan.

Natuurlijk blijven het halve pubers, maar ze deden in ieder geval mee. Ze maakten de leukste stukjes en toen we twee weken terug afscheid namen, vonden ze het toch wel jammer dat ze me “nooit” meer zouden zien. Op een aantal scholen in de regio speelt Tg Zwerm ook. En ik vertelde dat als ik tijd had, ik mijn best zou doen erbij te zijn. Dat hoopten ze allemaal.

Ook was er voor aanvang één van de “stoere” jongens die als een van de eersten binnenkwam. Hij doet altijd mee, maar vindt acteren denk ik ook een beetje gek en vreemd. Mij misschien ook wel. Maar hij was naar een museum geweest en dacht dat ook wel iets voor mij was. Hoe schattig? Deze stoere jongen had dus in het museum gelopen en gedacht: dit is nou echt iets voor juf Esther. En hij had de durf en noodzaak gevoeld om dit met mij te delen. Ik vond dit zo lief. Hij legde uit wat er in het museum te zien was. En toen dacht ik: hij heeft gelijk, ik denk ook dat ik dit heel tof zou vinden. Dat is toch geweldig dat ik niet alleen hem een beetje heb leren kennen, maar hij mij ook. Ik kan niet wachten tot ik volgend jaar weer mag beginnen. De roosters liggen alweer klaar.