Door: Esther Hulst

Ik moest even bijkomen, we moesten (bijna) allemaal even bijkomen. Ik had nooit verwacht dat de PVV de grootste zou worden. Vol goede zin ging ik ’s middags met de dochter naar het stembureau. Laten zien wat stemmen is, de beginselen van de democratie laten zien. Ik had nog een blog de wereld in geholpen met een last-minute stemadvies. Maar dat alles mocht niet baten. De partij van Wilders werd de grootste.

Als kleinkind van migranten heb ik me nog nooit zo niet thuis gevoeld in mijn eigen land, in Nederland. En als cultureel ondernemer voelde ik de grond onder mijn voeten verdwijnen. Ik was blij dat de dochter het stemmen wel vreugdevol had meegemaakt en al sliep toen de uitslag kwam.

De appgroep met de Zwerm-acteurs was somber en treurig. Wat the F*ck was hier gebeurd? We wilden allemaal het liefst in ons bed blijven liggen en een winterslaap houden tot dit was overgewaaid. Maar ja, er moest donderdag gewoon gewerkt worden. En je verstoppen, je kop in het zand steken is eigenlijk altijd een slecht idee.

Dus werd er gewoon gespeeld en lesgegeven. De groep 7 die ik het eerste had was ook verslagen en een Marokkaanse jongen had ’s ochtends gevraagd of ie het land uitgezet zou worden. Heftige emoties en enorm veel gedachten passeerden de revue.

Nu, een week late, is het ingedaald. Ik weiger te geloven dat er 2 miljoen racisten in Nederland wonen. Ik denk dat er heel veel ontevreden mensen zijn, die denken dat Wilders al hun problemen gaat oplossen. En nee, daar praat ik niks mee goed. Het blijft verschrikkelijk! Dat hij racistische uitspraken doet en plannen heeft die in strijd zijn met de mensenrechten en allerlei verdragen in Europa, nemen deze mensen voor lief. Of ze weten het gewoon niet. David, mede-eigenaar van op de eerste rij en mijn lieve (super)man, moest die donderdag spelen in Zeeland. De technici daar zeiden dat, als ze mochten stemmen ze op Wilders hadden gestemd. Waarop David antwoordt: “Oh, dan heb je binnenkort geen baan meer, he?” Hun reactie was: “Hoe bedoel je?”. Zij hadden helemaal niet door dat Wilders de hele cultuursector wil schrappen en daarbij dus ook hun banen. Ze hadden geen idee! Nee, dat maakt het niet minder verschrikkelijk, maar in mijn hoofd is een ongeïnformeerde keuze wel minder erg dan een goed geïnformeerde racist. Ik hoop nog steeds dat deze een zeldzaamheid zijn.

Misschien is het naïef of goed gelovig, maar ik wil niet leven met de gedachte dat één op de 4 mensen mij of welke andere migrant dan ook, niet in Nederland wil hebben. Ik snap dat gevoel als geen ander, ook al ben ik maar lichtbruin. Mijn opa en oma, ooms, tantes en moeder waren zeker niet welkom in Nederland ten tijde van de treinkapingen. Zij hadden toen te kampen met racisme jegens “De Molukkers”. Terwijl zij er persoonlijk niets mee te maken hadden.

En nogmaals, misschien is het naïef, maar ik weiger om in angst te leven. Angst voor de ander. Ik denk dat juist nu cultuureducatie harder nodig is dan ooit. Want juist met onze voorstellingen en in onze lessen is er ruimte om verschillen te bespreken en werken we aan kwaliteiten als: reflecteren, de wereld en de ander proberen te begrijpen, verbeelding, fantasie, samen werken, weerbaarheid en veerkracht. Als de kiezer deze kwaliteiten meer onderwezen had gekregen, was de uitslag misschien wel heel anders geweest.

Heel stiekem hoop ik dat het ‘m allemaal niet gaat lukken. Want 75% van de mensen heeft niet op de PVV gestemd. Samenwerken met andere partijen wordt lastig, heel veel van de PVV-plannen kunnen simpelweg niet uitgevoerd worden, omdat ze in strijd zijn met de mensenrechten en Europese verdragen. Met de verkenner hebben ze al een “mooi” start gemaakt. En ik weet dat ook dit misschien allemaal loze pogingen zijn om iets dat verschrikkelijk is een beetje mooier te maken. Maar dat is dan maar zo.

Ik kan niet anders. Als theaterdocent, actrice in educatieve voorstellingen, als ondernemer en als mens en moeder kan ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik kan niet alleen het slechte zien. Ik kan er alleen tegen vechten, me verzetten tegen de kortzichtigheid. Ik doe dat in de klas, doormiddel van cultuureducatie. Door verschillen te vieren, door leerlingen te leren reflecteren, te leren maken, te leren de wereld iets beter te begrijpen, de ander beter te leren kennen en niet de deur meteen dicht te slaan bij de eerste de beste tegenslag, want doorzetten, weerbaarheid en veerkracht heb je allemaal nodig om een simpel scènetje te maken met je klasgenoten. Zo verzet ik me, zo maak ik samen met al mijn collega’s de wereld een beetje mooier. Misschien tegen beter weten in. Maar we doen het wel!