Door: Esther Hulst

Afgelopen maart hadden we weer audities. Ik vind dat leuk, maar ook gedoe. Het voelt toch telkens weer als een soort vleeskeuring. En wat weet je nou echt na zo’n auditie? Het is toch een soort van gok. Dit jaar hadden we echt enorm veel auditanten. Echt zo te gek. Maar dat betekent ook een lange auditiedag. Eerder hielden we groepsaudities die zo’n 2,5 uur duurden, maar sinds corona houden we audities in kleine groepjes van ongeveer 35 min. Voor ons meer en langer werk, maar voor de auditant veel relaxter.

We proberen het altijd gezellig te maken, ook al is de druk voor de auditanten vaak hoog. We proberen ze op hun gemak te stellen, omdat we anders natuurlijk nog geen idee hebben van wat voor iemand hij of zij is. Maar vooral omdat we willen weten of iemand ook om 6 uur ’s ochtends gezellig is en of we met diegene een hele dag op een school en daarna nog uren in de auto willen doorbrengen. Na een lange dag audities volgt dan de vergadering. Wie nemen we aan? Wat zijn ieders voors en tegens? Denken we dat ze het kunnen? Is diegene leuk in de auto?

Eigenlijk was het vrij snel duidelijk! Drie auditanten hebben we aangenomen, 2 dames en 1 heer: Merle, Adrian en Elaine. Ze speelden top, konden aanwijzingen meteen verwerken in hun spel en leken ons helemaal in het team passen. Merle en Adrian hebben al gerepeteerd, Elaine moet eerst nog even afstuderen. Die repetities vind ik ook altijd een feest en… veel werk. Veel werk omdat ik de voorstellingen al best vaak opnieuw heb gerepeteerd en de acteurs ze al zo vaak hebben gespeeld, dat ze ze inmiddels kunnen dromen. Gelukkig werken we al een aantal jaar nieuwe acteurs met het hele team in. Ik kom eigenlijk alleen nog kijken als het klaar is bij een 2de doorloop. Daar kan ik zo van genieten! Elke acteur neemt toch weer iets anders mee in hoe hij of zij de rollen speelt. Dan vinden zij toch weer nieuwe nuances en facetten in een tekst die wij, de oude acteurs, al honderden keren hebben gespeeld. En nieuwe acteurs zorgen ook voor andere invulling dan de “oude” acteurs. De huidige acteurs worden daardoor ook getriggerd andere reacties te geven of een loopje een andere invulling te geven. Want je kan nooit op de automatische piloot gaan, je moet in het moment zijn. Een nieuwe grappige blik of een inkijkje in het personage, dat we niet eerder zagen op die specifieke plek. Dan kan ik gieren van het lachen.

Naast dat ze moeten kunnen acteren is de lunch ook enorm belangrijk. Natuurlijk om goed doorvoed weer verder te kunnen repeteren, maar vooral om te kijken of het matcht. Ik vind de eerste lunch altijd een beetje spannend. Wat als iemand een heel ander gevoel voor humor blijkt te hebben dan de rest? Of als iemand heel saai blijkt? Gelukkig konden we na de eerste repetities ook dat punt afvinken. Sterker nog, ze hebben hun eerste voorstellingen al gespeeld. Naar tevredenheid van het team én van de scholen. De eerste complimenten over de nieuwe acteurs zijn zelfs al binnen!

Wat een genot om over een paar weken de zomer in te gaan, wetende dat er een topteam klaar staat voor komend schooljaar.