Door: Esther Hulst

Als acteur bij Theatergroep Zwerm en ook als docent voor Traject C en TheaterChallenge kom ik ze heel vaak tegen… Docenten die tijdens de voorstelling of les iets heel anders gaan doen. Hun telefoon checken, proefwerken nakijken of zelfs hun laptop erbij pakken en hun eigen les gaan voorbereiden. Dat is storend en afleidend, kun je zeggen. Je zou zelfs kunnen zeggen, dat ze hiermee mijn gezag als docent of acteur ondermijnen. Want, als zij niet hoeven op te letten, waarom zouden hun leerlingen dit dan wel moeten doen?

Als ze dwars door alles heen praten, ongepast commentaar leveren of heel veel lawaai maken, dan is het gewoon storend gedrag. A-sociaal eigenlijk. Eerder kon ik me ergeren aan docenten die zich zo gedroegen. Is wat wij hier staan te doen dan niet belangrijk of niet leuk genoeg? Is jouw nakijkwerk belangrijker dan mijn les? Die ergernis was er tot ik op Basisschool de Kwikstaart, waar ik nu voor het tweede jaar lesgeef, dit steeds vaker zag gebeuren. Ik vroeg me af waar het vandaan kwam? Want op deze school zijn alle docenten razend enthousiast over de lessen, ook diegenen die ander werk zitten te doen.

Dat docenten tijdens de voorstellingen van Tg Zwerm gaan zitten nakijken, daar had ik me allang bij neergelegd. Ze ervaren allemaal tijdsdruk en als ze de voorstelling niet verstoren, is het prima. Daarnaast nodigen we docenten altijd uit om de leerlingen (actief) te observeren. Dit omdat ze zich tijdens de voorstelling en het nagesprek waarschijnlijk anders zullen gedragen dan in de les. Laat je verrassen door wat de leerlingen delen, zeggen we altijd tegen ze. En eigenlijk gebeurt dit vaker dan dat ze iets anders gaan zitten doen.

Terug naar de Kwikstaart, waar ik steeds vaker docenten iets anders zag doen in mijn theaterles. Ik merkte dat ik me er niet langer aan erger als er een docent met de groep leerlingen de klas in komt met een laptop onder de arm, een dikke stapel nakijkwerk in de ene hand en een kop koffie in de andere hand. Ik begon het als compliment te zien, als een blijk van vertrouwen. Deze leerkracht heeft blijkbaar zoveel vertrouwen in mijn capaciteiten als docent, dat hij/zij rustig kan gaan zitten nakijken. Sterker nog, hij of zij heeft voor vertrek uit het eigen lokaal bedacht dat dit een goed moment is om na te kijken en alle voorbereidingen daartoe getroffen: nakijkwerk, laptop en koffie mee.

Meestal gaat het als volgt: De docent gaat in een hoekje van het lokaal zitten met nakijkwerk, laptop en koffie, verdwijnt als het ware, maar staat toch nog een beetje aan. Als er iets mis gaat of juist heel goede dingen gebeuren kan hij/zij er wel even helemaal bij zijn. Ik vind het knap dat je je in mijn vaak drukke, lawaaiige theaterles zo kunt concentreren op ander werk en er weer helemaal bij kan zijn als er iets heel moois of grappigs wordt gepresenteerd. Na de les bedanken de leerlingen en de leerkracht mij. “Wat een leuke les en wat fijn dat ik dit (het nakijkwerk) even af kon maken! Bedankt!”

Waar ik het eerder als desinteresse ervoer, zie ik het nu als compliment. De leerkracht durft de leerlingen helemaal aan mij over te laten en kan de eigen werkdruk zo een beetje verlagen. Ik zeg win-win!