Door: Anouk Briefjes

Iedereen weet denk ik wel dat J. K. Rowling een bijstandsmoeder was en Harry Potter schreef in de plaatselijke kroeg. Na een mislukt huwelijk keerde ze terug uit Portugal en woonde vlakbij haar zus in Schotland. Ze had moeite om rond te komen, was werkloos en alleenstaande ouder. Tijdens die periode was ze ook behoorlijk depressief.

In een treinrit van Manchester naar Londen had ze het idee Harry Potter al bedacht. In Portugal waren al een paar hoofdstukken geschreven, maar pas toen ze terugkeerde naar Engeland begon het schrijven pas echt.

En daarna kwamen de afwijzingen. Twaalf redacteurs van verschillende uitgeverijen wezen het boek Harry Potter en de steen der wijzen af. Pas na een jaar, nadat het boek voor het eerst was ingezonden, gaf Barry Cunningham van Bloomsbury Publishing een bod van een voorschot van 1500 pond aan Rowling.

Hoe kwam het nou dat hij dat deed? Vaak werkt het binnen een vakgebied dat zodra iemand is afgewezen, anderen dit horen en dit onbewust of bewust meenemen in hun eigen oordeel. Het verschil was bij Cunningham dat hij een andere aanpak had gehad dan zijn collega’s. Hij kreeg namelijk waardevol advies van Alice Newton.

Alice is de dochter van de baas van Bloomsbury, Nigel Newton. En ze is acht jaar oud als ze dit volgende advies geeft. Newton liet zijn dochter het eerste hoofdstuk lezen van Harry Potter. Ze kwam meteen in het verhaal en was erdoor gegrepen. Ze las pagina’s zo snel als ze kon en ze vroeg om meer. Newton herinnert zich dat ze na een uur uit haar kamer kwam met vuurrode wangen en dat ze zei tegen haar vader dat dit zoveel beter was dan alle andere verhalen.

En hierdoor veranderde het leven van J.K. Rowling van bijstandsmoeder naar miljardair. Dankzij Alice. Ik koester dit verhaal, het geeft hoop en ik denk dat de andere redacteurs die dit hebben afgewezen heel veel spijt hadden, na het succes van Harry Potter.

Iedereen maakt wel eens een afwijzing mee, is natuurlijk nooit leuk, maar aan de andere kant liever een afwijzing dan iets helemaal niet proberen. In mijn vak heb ik met heel veel afwijzingen te maken en als je net bent afgestudeerd moet je een olifantshuid kweken en niet opgeven. Zeker als je iets van vijftig sollicitaties per jaar hebt.

Nu ik zwanger ben was ik best bang voor afwijzingen. En ik moet zeggen het valt me enorm mee. Wordt nog steeds gelukkig gecast voor werk, merk zelfs dat mensen het leuk vinden bij een rol. En bij een drama les of training/ coaching maakt het eigenlijk helemaal niet zoveel uit dat ik zwanger ben.

Ik heb maar een keer iets stoms meegemaakt bij een bureau. Zij benaderde mij voor een opdracht. En toen ik reageerde met ‘leuke opdracht weet wel dat ik zwanger ben’, werd ik vervolgens daarna compleet genegeerd door dat bureau.

Laat je niet uit het veld slaan bij een afwijzing. Er is altijd iemand die je wèl ziet zitten. En leer van het verhaal van Cunningham. Baseer niet altijd je mening op die van de grote menigte, maar durf echt te kijken naar je eigen gevoel.