Auditie

Door: Ben van Bokhoven

In mei 1998 deed ik voor het eerst auditie. De plaatselijke toneelvereniging zocht een prinsje voor hun kindertoneelstuk, ‘Prins Ronald en de dieven’ een spannend avontuur voor het hele gezin waarin Prins Ronald ontvoerd zou worden door de dieven. Ik was op van de zenuwen. Ik had voor het eerst in mijn leven een stuk tekst uit mijn hoofd geleerd en ik moest zelfs een stukje zingen! Mijn opa, al jaren erelid van de vereniging had me ingefluisterd dat ik vooral hard moest praten en “Ge moet oe eige vural nie drukmoake.” 

Afgelopen woensdag stond ik aan de andere kant. Dertien, op het oog, zeer relaxte auditanten hadden zich verzameld voor de auditie bij Theatergroep Zwerm. De sfeer was prima en na een energieke warming up diende zich de eerste kandidaten aan. Ik vind het altijd een feestje om scènes die ik zelf al 300 keer gespeeld heb te zien spelen door anderen. Of nog leuker, om een scène te spelen met iemand die ik nog nooit als tegenspeler heb gehad. Met vaste tegenspelers hebben we tijdens de repetities samen met de regisseur afspraken gemaakt over hoe een scène gaat. Waar de klemtonen horen in een zin, hoe lang stiltes zijn tussen zinnen en wie waar staat tijdens de scène. Afgelopen woensdag ging het allemaal dus even net wat anders. Ik speel het personage Jacco dat niet zeker weet of hij al met zijn vriendinnetje naar bed wil. Lars, mijn beste vriend, vind dat ik het gewoon moet doen, “…jullie zijn AL twee maanden samen, tijd voor wat actie!”. De auditerende speler tegenover mij speelde Lars. Hij maakte van Lars een ander stereotype scholier en dat verraste me erg, want zo was ik Lars niet gewend. Hierdoor kon ik Jacco nog onzekerder maken, Jacco was nog nooit zo’n sukkel geweest en hij wist zich even geen houding te geven tegenover Lars. Na 300 keer dezelfde scène ineens anders spelen is niet alleen leuk om te doen, het geeft me ook nieuwe inzichten. Is Jacco wel zo’n grote sukkel, of weet hij soms toch wel voor zichzelf op te komen? Met iemand anders een scène spelen is verfrissend én het dwingt je ook te improviseren binnen het vaste kader van de tekst. Het geeft me nieuwe spelinzichten en inzichten in het personage.

Tijdens de voorstellingen die ik speel met Theatergroep Zwerm zitten de leerlingen, ons publiek, letterlijk op aanraak-afstand. De leerlingen zitten in een U-vorm in de klas en wij spelen in het midden. Tijdens de dialogen maar ook in monologen spreken we regelmatig de leerlingen direct aan en vaak krijgen we ook antwoord. Van extreem brutaal “je bent ook gewoon homo” tot heel lief “Echt vet erg dat ze het heeft uitgemaakt, gaat het?” In die gevallen moet ik improviseren. Om deze reden laten we onze auditanten ook altijd een improvisatie opdracht doen. Een simpel spel waarin ze situaties spelen waarin je als puber verzeilt kan raken. Afgelopen woensdag viel me op dat eigenlijk elke speler hier heel goed uit kwam. Veel spelers namen initiatief of bogen juist heel goed mee met de ideeën van anderen. De spelers leken heel relaxt in de scenes en leken echt te genieten van de scènes die ze ter plekke aan het maken waren. Als spelers op het toneel het naar hun zin hebben, als je ze ziet genieten, dan doet het publiek dat ook.

Het leek even of mijn opa iedereen even wat wijze woorden had ingefluisterd: “Ge moet oe eige vural nie drukmoake.” 

Theatergroep Zwerm heeft een aantal nieuwe acteurs en actrices aangenomen en vanaf 2018 zijn ze te bewonderen op scholen door het hele land!