Beste vriendin

Esther Hulst

Na 16 weken verlof roept het werk weer. Ik kan me er niet echt op verheugen, merk ik. Mijn kleine meisje is veel te lief om achter te laten. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar thuis blijven lijkt me een heerlijk idee. Opstaan wanneer de kleine wakker wordt, luier verschonen, daarna voeden, de kleine doet een klein slaapje, zelf eten en dat op repeat. Een heerlijk, voorspelbaar gestructureerd leven.

Maar de plicht roept, thuis blijven is geen optie. En diep in mijn hart ook niet wat ik echt wil. Maar dat lijkt allemaal vergeten. De weken voor ik weer op pad ga, maak ik me best een beetje druk. Hoe ga ik dit allemaal doen: op tijd op staan bijvoorbeeld. Met een pas geboren baby in huis wordt je gewoon gewekt door een hongerig klein mensje. Je leeft in haar ritme, wekkers zijn overbodig. Met Zwerm moeten we enorm vroeg, zeg 5:00 u, op om om 8:30 u de eerste voorstelling te spelen. In mijn werkende leven zijn wekkers dus zeker niet overbodig.

En voeden hoe ga ik dat doen? Opa’s en oma’s passen op en die gaan natuurlijk gewoon een flesje geven. Maar ik geef borstvoeding, dat gaat zo goed dat ik daarmee door wil gaan. Dat betekend kolven, schonen flesjes mee, koeltas met koelelement. En wanneer doe ik dat? En waar? In het klaslokaal waar leerlingen in en uit kunnen lopen?

Het liefst zou ik nog weken in thuismoeder bubbel blijven leven, maar ja werken is ook leuk. Alle vragen over mijn zwangerschap of pas geboren baby konden google en een beetje gezond verstand beantwoorden. Maar als ik werken en moederschap google wordt ik niet echt blij. Er staat alleen maar hoe moeilijk het is: dat je huilend je eerst werkdag doorkomt, dat je werkt omdat het moet, dat het zwaar is… Maar dat wil ik toch helemaal niet? Ik ben dit werk gaan doen ómdat ik het leuk vind. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik het nu weer ga doen. Ohh, wie kan mij vertellen hoe ik dit moet gaan doen?

Mijn beste vriendin. Ik ken haar al sinds we 2,5 waren en samen op de peuterspeelzaal speelden. Zij werd veel eerder moeder dan ik en is de meest relaxte moeder die ik ken. Zo’n moeder wil ik ook graag zijn. Ze spreekt de wijze woorden: je moet je niet zo druk maken! Waarom zou het niet lukken? Je moet het gewoon uitproberen.

Dat is wat ik doe. Ik probeer het uit en het lukt. De eerste keer spelen is een feest. En ja, het is ook een hele organisatie. Genoeg flesjes voor opa en oma in de koelkast. Instructies geven hoe alles werkt, van wipstoel tot oven. Maar dat lukt, opa en oma begrijpen het en zo niet: mij hebben ze ook groot gebracht, dus dat zal wel goed komen.

Ik heb nog nooit zoveel spullen meegenomen op een speeldag. Maar het is waar: ik heb super leuk werk. De voorstelling loopt gesmeerd. De kinderen van basisschool de Windroos zijn enthousiast. Google had ongelijk: mijn werkdag ben ik niet huilend doorgekomen, ik werk omdat ik het leuk vind en niet (alleen) omdat het moet. En het mooiste van alles: na mijn eerste werkdag kom ik thuis bij een klein mini-vrouwtje dat meteen begint te lachen wanneer ze me ziet. Wat is het fijn om weer te werken en nog fijner om weer thuis te komen.