Door: Esther Hulst

19 augustus 2020 was het zo ver. We mochten weer spelen. Normaal gesproken niet anders dan na welke andere zomervakantie dan ook. Toch was alles dit jaar anders. Waarom? Corona.

Zoals bij iedereen staat ook mijn wereld op zijn kop sinds op 16 maart 2020 de lockdown werd afgekondigd. Mijn bedrijf lag op z’n gat. Er kon geen voorstelling meer gespeeld worden. Gelukkig konden we voor de zomervakantie nog 4 dagen spelen op basisscholen. Maar middelbare scholen had ik al 5,5 maanden niet meer van binnen gezien.

Terug naar woensdag 19 augustus. Ik stap om 6:15 in de auto. Ik heb een vers kopje koffie mee. Heerlijk! We gaan weer op pad. En terwijl ik wegrijd en mijn eerste slok neem, bekruipt me een vreemd gevoel. Zenuwen?

Ik doe dit werk al ruim 10 jaar en echt zenuwachtig word ik toch niet meer. Ik rijd door en kom aan bij station Spaarnwoude waar Tim op me staat te wachten. We zwaaien uitbundig naar elkaar. Hij is ook blij dat we weer mogen. 20 minuten later pikken we Judith op bij een park en ride. Ook zij is blij!

Als kakelende kipjes vervolgen we onze weg. Na 5,5 maand hebben we heel wat uit te wisselen. Ik hoopte stiekem dat mijn zenuwen zouden verdwijnen. Maar nee, ze zijn er nog. Echte zenuwen. Over hoe het zal gaan. Of de sfeer relaxed zal zijn. Of de docenten ontspannen zullen zijn of al helemaal Corona moe? Hoe het afstand houden zal gaan? Maar ook: kan ik het nog wel?

Dat laatste vind ik nog het gekst! Ik doe dit al heel lang en nu voelde ik toch de irreële angst dat ik het echt niet meer zou kunnen. Het kan toch niet zo zijn dat je in 5,5 maand opeens alles wat met acteren te maken heeft kunt verleren?

“Gek hè, dat we weer mogen?” vraag ik Tim en Judith zo casual mogelijk. Twee vragende blikken, krijg ik als antwoord. “Ik bedoel eigenlijk, zijn jullie ook zo zenuwachtig?” “Ik wel namelijk en eigenlijk vind ik dat een beetje… stom!”

“Ja, heel erg” beamen ze allebei. We zitten met z’n allen in hetzelfde zenuwachtige schuitje. Tim en Judith zijn gelukkig ook van het nuchtere soort en voor we in Sneek aankomen hebben ze al 100 argumenten om de zenuwen weg te redeneren. Het is ook gewoon spannend, dat mag best. Natuurlijk kunnen we het nog, dat kan niet zomaar weg zijn. En we zullen vast zien dat het natuurlijk gewoon goed gaat.

We bespreken voor de zekerheid nogmaals de Corona-protocollen. Het inmiddels standaard riedeltje: Was vaak je handen, blijf bij klachten thuis en laat je testen, houd 1,5 meter afstand. En wat we straks tegen de leerlingen en docenten zullen zeggen. Voor acteurs is de 1,5 meter afstand niet meer verplicht, dit zeggen we aan het begin van de voorstelling. Ook leggen we uit dat we wel 1,5 meter afstand tot de leerlingen (in het Voortgezet Onderwijs) en docenten moeten houden. En dat ramen en deuren zoveel mogelijk open staan om goed te ventileren.

Om die afstand te kunnen garanderen is het vaak niet mogelijk om in de klas te spelen. Wat we, in het oude normaal, vanwege de intimiteit het liefst doen. Maar ja, het nieuwe normaal… De spullen in Sneek staan klaar, de techniek doet het, de muziek staat aan, laat de leerlingen maar komen. Nog een klein beetje zenuwachtig beginnen we. Maar na de eerste scène is het weer alsof er niets aan de hand is. We kunnen het nog en… het is ook wel eens fijn om lekker te kunnen shinen in een mooie aula of theaterzaal.