Door: David Meijer



Na tien jaar de Nederlandse Theaters onveilig te hebben gemaakt met cabaretgroep Oeloek, werd het tijd voor ‘iets nieuws’ en ‘echt even wat anders’. Niet meer al die kilometers opgepropt in een busje vol decor naar een theater in een plaats waar ik anders nooit zou komen. Niet meer die saté, spareribs of dagschotel van het plaatselijke eetcafe waar de mini tapijtjes inclusief asbak nog op de tafel liggen. Niet meer elk weekend niet thuis. Niet meer alle verjaardagen missen. Niet meer niet op vakantie of naar een huwelijk kunnen omdat je moet spelen. Niet meer ’s avonds laat thuis komen en nog even bijkomen met een herhaling van DWDD of Studio Sport. En niet meer de dag daarna heel vroeg op omdat je dochtertje met je naar buiten wil. En zo speelde we eind april 2019 onze laatste voorstelling. 



Ondertussen was dat nieuwe, dat ‘even helemaal wat anders’ al in volle gang. Maar, met name in het hoofd. Er waren duizend ideeën en wensen en na die laatste voorstelling, had ik eindelijke tijd om er echt mee aan de slag te gaan. In de praktijk moest ik toch echt wel even bijkomen van tien jaar op tournee. M’n hele leven was er op ingericht. Mijn slaapritme alleen al. Gelukkig hielp mijn lieve dochtertje daar een handje bij. Ik ging weer helemaal opnieuw beginnen.



Ik wilde al heel lang iets doen met duurzaamheid en met name met hergebruik. Met een beetje fantasie kan je van hoop spullen die je misschien normaal weg zou gooien, best nog iets anders maken. Dat deden we met Oeloek trouwens ook al. Zo maakte we van een plastic blauwe zeil een woeste zee en van een oude paraschut maakte we de top van een besneeuwde berg. En ook onze decors en rekwisieten bestonden vaal uit gebruikte spullen. De meest gekke kan ik wel zeggen. Onze decorbouwer Erica Segveld had altijd geweldige creatieve oplossingen. Zo wilde wij ooit een hondje dat kon poepen als je erin kneep. Erica had er even over nagedacht en kwam zoals altijd weer met oplossing waarvan je denkt ‘hoe verzin je het’. In de buik van een pluche beagle, gewonnen op de kermis, werd een hardloop-waterzak genaaid voor de voorraad ontlasting. Die maakte we overigens zelf van vla en verkruimelde Bastoigne koeken. Dat gaf, na een dag experimenteren, het beste resultaat: vloeibaar doch stevig. Daarnaast moest het hondje zelfstandig kunnen blijven staan. Dus naaide Erica in de poten een partij afgekeurde dildo’s. Die waren namelijk stijf en soepel tegelijk en…’het paste toevallig precies’, aldus Erica. Je moet er maar op komen. Hoe zij aan die partij kwam, is weer een heel ander verhaal. 
Van een bestaande dingen iets anders maken, was ik dus al wel gewend. 



Maar of ik een nieuwe voorstelling wilde maken, wist ik nog niet. Ik wilde misschien zelfs wel niet meer het theater in. De vaste structuur van twee seizoenen dezelfde voorstelling spelen, was ik wel een beetje zat. En met dit onderwerp roestige volwassenen lastigvallen, zag ik ook niet echt zitten. En ik wilde dingen verzinnen en maken en die dan ook zo snel mogelijk kunnen uitvoeren. En ik wilde in ieder geval niet in mijn eentje. Kortom, ik wilde een hoop dingen ‘anders’ en iets met hergebruiken.



En opeens wist ik het. Ik trok mijn Oeloek collega Jantijn Prins aan z’n kuif en binnen no time waren we een nieuw duo, De Hermannen: twee broers die eigenlijk niets hoeven weg te gooien omdat ze overal nog wel iets van kunnen maken. De één is heel fantasievol en de ander heel praktisch en samen hebben ze overal een oplossing op. 



Vanaf toen ging het snel. In een paar uur hadden we tien korte scenes met leuke en grappige lifehacks die iedereen kan uitvoeren. Sommige daadwerkelijk praktisch, zoals een mobiele douche van twee oude plastic cola flessen. Andere weer totaal absurd, zoals een inbraak alarm van een gebruikt bakkie patat. De scenes leende zich uitstekend voor filmpjes op Youtube en dus bouwde we een mobiele opname studio en werkplaats voor de Hermannen. 



Wij haalden zo veel plezier uit al die idiote ideeën om dingen te hergebruiken, dat we er eigenlijk nog meer mee wilde doen. Hoe tof zou het zijn om zo’n ‘boodschap over duurzaamheid’ live met al die idiotie en dat plezier op de planken te kunnen brengen. En niet lang daarna lag er een script voor een theatervoorstelling van de Hermannen: De Recyclemachine. Een voorstelling voor kinderen vol slapstick, liedjes en raps, lifehacks, humor en een spectaculair 360 graden decor dat we zowel in theaters als in scholen gaan spelen. En uiteraard is het decor gemaakt door Erica Segveld van materiaal dat al eens eerder is gebruikt!




Inmiddels zijn we volle bak aan het repeteren en staan de eerste tien voorstellingen vanaf 1 maart gepland. En als we eenmaal op tournee zijn, maken we op de andere dagen filmpjes voor het youtube kanaal van de Hermannen. Ik weet niet of het echt ‘iets nieuws’ is of ‘helemaal anders’, het voelt in ieder geval wel lekker fris.



Boek [De Recyclemachi](https://www.opde1sterij.nl/de-hermannen/de-recyclemachine/)ne van De Hermannen via www.opde1sterij.nl.