De perfecte wereld

Door: Esther Hulst

Twee weken terug, donderdagochtend, om 6 uur gaat de wekker. Ik ga naar Rotterdam. Na 6 weken ga ik die draken van kinderen weer lesgeven. Voor de kerstvakantie was ik er ook, voor de leerlijn muziek en theater. Dat laatste gaf ik en ik had het zwaar. Inmiddels heb ik een heel arsenaal aan tools waarmee ik dit gedrag neutraliseer, bestraf, beloon en bespreekbaar maak. Maar hier leek niets te helpen. Alles waarvan ik normaal gesproken zeker wist dat het zou werken, leek het omgekeerde te bewerkstelligen. En daar wordt je enorm onzeker van kan ik je vertellen.

De makkelijke weg zou zijn geweest om te stoppen. Zeggen: deze kinderen kunnen het niet of ze verdienen het niet. Ze moeten zich eerst maar normaal gaan gedragen. Dat hebben we niet gedaan. Want verdient niet ieder kind goede cultuureducatie? Is een muziek of theaterles niet de plek om te werken aan sociale vaardigheden? Martijn en ik besloten door te zetten maar alleen met steun en vertrouwen van de school en haar docenten. Dat kregen we, volop! Zie ook Martijns blog van 22 januari.

Maar hoe zat het met de kinderen? Om 7 uur stapte ik in de auto. Mijn lessen zou ik daar voorbereiden. Ik vond het spannend; wat als ze geen zin hadden in mijn lessen? Of als ze mij stom zouden vinden? Of als ze andere dingen aan hun hoofd hadden? Of? Of? Of?

Ik reed door en dacht aan een uitzending van Dreamschool, een school voor leerlingen die nergens meer welkom zijn, die ik de dag ervoor mijn mijn man bekeek. Zijn theorie: liefde hebben ze nodig, onvoorwaardelijke liefde. En die moet jij ze geven daar in Rotterdam.

Maar hoe geef je die als je theaterjuf bent? Theaterles geven kan ik, liefdevol lesgeven ook. Maar hoe laat je kinderen merken dat je ze ziet. Dat ze gehoord worden en dat ondanks dat je streng bent en soms boos wordt je hen geen slechte mensen vind. Sterker nog het zijn stuk voor stuk prachtkinderen. Prachtkinderen in een kansarme omgeving. Waar de problemen zo groot zijn dat liefde schaars is geworden.

Ik stapte de school in zette mijn spullen klaar en besloot even langs elke klas te gaan. Elke klas die ik binnenstapte reageerde enthousiast. “Oh juf Esther je bent er weer. Wanneer begint de theaterles weer? Kom je vandaag weer lesgeven? Yes. Oh ik heb je zo gemist”.

Een last viel van mijn schouders. De kinderen hadden er ook zin in. De lessen begonnen, alle kinderen zaten op hun plek en ik legde de eerste opdracht uit. Mijn hele uitleg, in totaal nog geen 2 min was het stil. Wat gebeurde hier? De kinderen deden vol overtuiging mee. Ik besluit mijn les altijd met complimentjes gooien. Deze keer kreeg iedereen er een. Daarna gaf ik ieder kind de keus: een hand een high five of een knuffel.

Best een spannend moment wat als niemand een knuffel wil? Sta ik dan niet mega voor aap? Het tegendeel bleek waar. Ik kreeg high-five’s en knuffels zo als ik ze nog nooit gehad had. Zo hard en intens. Het ontroerde me. Mijn man had gelijk deze kinderen hebben liefde nodig. In de perfecte wereld zou ik niet de gene moeten zijn die ze dit geeft. Maar de wereld is niet perfect! Dus geef ik ze liefde. En zij mij.