Door: Anouk Briefjes

Heerlijk, vandaag een draaidag voor een bedrijfsfilm. De cast moest getest worden van tevoren en gelukkig had niemand corona, anders hadden we niet kunnen draaien. Wat het extra leuk maakte was dat het ook nog eens met goede bevriende collega’s was. Dan blijft het raar dat je elkaar niet een knuffel of drie zoenen mag geven. Maar als je eenmaal bij elkaar zit, voelt het heel even normaal. Alsof we niet in een lockdown zitten, alsof er geen pandemie is.

We praten over Netflix series, de toestanden in Amerika, de fake Melania, boeken, krantenartikelen en we vragen aan elkaar hoe het gaat, wat je nu doet en of je het volhoudt. Het draaien gaat vlot en we genieten allemaal zichtbaar van het draaien. De crew houdt afstand en een mondkapje op. Wij, als acteurs, mogen wel dicht bij elkaar komen tijdens een scène. Het blijft gek, alsof je iets stouts doet. We zijn al bijna een jaar verder en het zal voorlopig nog wel even duren, voordat we hieruit zijn.

Deze tweede lockdown valt me veel zwaarder dan de eerste. En ik geloof dat dit voor veel mensen geldt. Chronisch slaaptekort helpt mij hierbij ook niet. Ik maak me zorgen om mijn theaterwerk en live-trainingen, veel wordt geannuleerd en verzet. Gelukkig gaan opnames nog wel door. Ik geloof niet dat we 9 februari klaar zijn met deze lockdown. Zeker met de Britse mutatie, die extra besmettelijk is niet. Ik verwacht eigenlijk nog strengere maatregelen.

En ergens wil ik het ook niet geloven, wil ik een soort hoop houden dat het nog maar even is. Ik maak me zorgen om mensen die alleen wonen, de kwetsbare groepen mensen, de grote vereenzaming bij veel mensen, de groei in depressies. Ik gun jongeren festivals, feestjes. Ik wil gewoon mijn ouders weer zien en vasthouden. Gewoon mijn vrienden zien, een onverwachts avondje uit naar een mooie voorstelling en een drankje doen in een kroeg. En ik heb zin in een heerlijke zonvakantie. Ik kan niet wachten tot ik aan de beurt ben voor een vaccinatie, want dat zou inhouden dat dan al heel veel mensen deze hebben gehad, gezien ik ergens achteraan de rij sta.

Ik hou mijn hart vast, als alle nood- en steunmaatregelen worden gestopt. Hoeveel faillissementen gaan er vallen? Blijven theaters overeind staan? Krijgen we nog allemaal affaires bij de belastingdienst door al die noodmaatregelen? Zolang de ambtenaren van deze toeslagenaffaire blijven zitten, geloof ik niet dat daar meteen een enorme cultuurverandering gaat plaatsvinden. Ik zou zeggen, zet de grootste klokkenluiders daar nu op belangrijke aansturende functies, wellicht helpt dat een beetje.

En daarom is deze draaidag extra fijn. Even niet me zorgen maken om al het bovenstaande. Even wegdromen in een zorgeloze wereld. Even lachen met elkaar, even echt contact hebben met anderen zonder digitaal scherm ertussen. Op naar de volgende draaidagen.