Door: Robbie Aljudfri

Mag dat nog? Nee zeker.
Ik ben te laat hè?
Dat terwijl één van mijn goede voornemens toch echt was om wat vaker op tijd te zijn.

Maar er is iets met die twee woorden: ‘gelukkig nieuwjaar’.
Iets magisch.
Het lijkt wel of die twee woorden bij jan en alleman de lachspieren weten te kietelen;
De bakker, de slager, een bouwvakker, die vagebond en koude kakker,
allemaal schieten ze in een soortgelijk vriendelijk lachje.

Vaker dan eens krijg ik zelfs een ‘gelukkig nieuwjaar’ terug.
De mondhoeken trekken naar mijn oren. Pupillen groeien.
M’n benen hebben spontaan huppelkracht.
Zo stuiter ik van hoek naar straat.

Overal waar een zure kop rond moppert,
tover ik een zoete glimlach op ‘t gezicht.
Zo is alles wat donker oogt plotseling fonkelend licht,
trek ik de mist uit de mens
en zet het hoofd in evenwicht.

Luchtig en vluchtig.
het vliegt snel voorbij,
maar voor even.
snappen we elkaar.
Jij hebt een baaljaar gehad, ik heb een baaljaar gehad,
maar nu, hier en nu,
geven we elkaar een hoop.

Dat het goed komt.
Dat we weer kunnen knuffelen. Dat we weer kunnen spelen.
Al is het maar voor even.
Weten dat het ooit weer goed gaat komen.

Al is het later dan gehoopt:
Het wacht op ons.
Ergens op de horizon.
Dat zit allemaal in ‘gelukkig nieuwjaar’.
De magie van woorden.

Dit jaar doe ik het anders, dit jaar ben ik de tovenaar.
Ik waan mezelf maanden lang in een walm van saamhorigheid.
Tot diep in augustus wens ik je ongevraagd
‘gelukkig nieuwjaar’.