In het moment zijn

Tim Schuitvlot

Als je begint met toneelspelen, of acteren, zal er een moment komen waarop je van de docent of regisseur te horen krijgt dat je ‘’in het moment’’ moet zijn. Dat klinkt heel zweverig, maar het betekent dat je, binnen de gemaakte afspraken van een scène, wel moet blijven reageren op wat er op dat moment daadwerkelijk gebeurt.

Dus als een tegenspeler zijn hoofd stoot, uitglijd, of de zin waar jij op moet reageren overslaat, zal je daar iets mee moeten doen. Je kan het stoten niet ontkennen, en je kan geen antwoord geven als de vraag nog niet gesteld is. Als docent moet je ook werken vanuit ‘het moment’. Je kan iets nog zo goed hebben voorbereid, soms kun je alleen via een andere route je eindpunt halen.

Er is een nieuw project begonnen. Voor een instantie die zorg verleent aan mensen met een beperking mogen we een film gaan maken. Dit alles ter ere van het veertig jarig bestaan van de organisatie. Het is de bedoeling dat in de film op een vlotte wijze een portret gemaakt wordt van de instelling, met als acteurs in de film de bewoners zelf.

Voor er daadwerkelijk gefilmd gaat worden zijn er een aantal stappen die we zetten. De eerste stap is een voorbereidend gesprek met de begeleiding, stap twee een kennismakingsworkshop met de deelnemers, stap drie een workshop waarin we aan de scène werken en stap vier de opname zelf. Vandaag was het tijd voor stap twee, een kennismakingsworkshop.

Samen met mijn collega heb ik de workshop zorgvuldig voorbereid. Tijdens het gesprek met de begeleiders hebben we inspiratie opgedaan en daaruit is een kennismaking les ontstaan.

Perfect voorbereid en vol goede moed komen we aan bij de locatie. Daar komen we erachter dat de workshop in de aula is gepland. Veel ruimte maar geluidstechnisch niet zo handig. Ook is de groep een stuk groter dan ons is verteld. De eerste opdracht valt hierdoor af, anders komen we tijd te kort. De tweede opdracht kan niet op muziek, want door de slechte akoestiek kunnen de deelnemers ons niet verstaan en tot overmaat van ramp ontstaat er een klein akkefietje tussen twee spelers.

Ik voel bij mezelf langzaam de moed in m’n schoenen zakken. Hoe gaan we ons door dit uur heen worstelen? Gelukkig is daar mijn collega. Ze besluit de strakke voorbereiding los te laten en het akkefietje van de twee spelers wordt de spelingang voor een groepsscène. Na een uur hebben we een groep enthousiaste deelnemers en wij hebben alles gezien wat we nodig hebben voor de filmopname. Totaal anders dan gepland, maar volledig volgens plan komen we bij onze eindbestemming.