Door: Robbie Aldjufri

Ik ga ervan uit dat je het al hebt gehoord.
Het is namelijk niet iets dat je makkelijk verbergt.
Eerst vond ik het ook interessant, het is nogal een verschijning,
maar na een goed half jaar kan ik zeggen, dat de glans er wel vanaf is.
Het is natuurlijk fascinerend, zo’n reusachtig inheems beest.
Desalniettemin, mogen we het ergens anders over hebben?

Ze dringt zich namelijk zo op. Propt die slurf overal tussen.
Banjert zonder pardon door een goed gesprek.
Sta je net te flirten met het kassameisje,
flappert ze met die oren je briefgeld uit je handen
en dan kijkt ze mij aan of ik gek ben.

Als het nou een gewone olifant was.
Nee hoor. Deze is weer paars in een strak neon glitterpakje.
Je ziet haar vanaf de andere kant van de straat aan komen stampen.
Ik wil gewoon gezellig met vrienden,
lam in de kroeg, zomaar iemand een knuffel geven.
Tja, dan staat zij daar in een gouden onesie de Macarena te dansen.
Dat negeer je niet zo één twee drie.

Als ik boodschappen doe,
propt ze zichzelf in het kinderzitje van mijn winkelwagentje,
waar ze lallend toetert naar iedere hoest of kuch die ze hoort.
Het is gênant.
Ik durf niet meer naar buiten.

Dus ik bestel en als ik dan de bezorger wil uitnodigen voor een hapje,
zit ze daar.
Midden op de bank, met een verwijtende blik, te slurpen van haar thee.
Ik hoor haar denken “Zou je dat nou wel doen?“.
Laat me met rust.
Met je slurf.

Zelfs hier.
In mijn allereerste blog, waar ik mijn literaire kunsten had kunnen etaleren,
stap ik na elke alinea in een grote hoop olifantenpoep.
Tot aan de knieën.
Genoeg.
Maar hoe hard ik ook roep, ze blijft.
Ze gaat voorlopig nergens naar toe.
En misschien, is er wel -iets - goed.

Want ik word steeds creatiever om haar een stap voor te zijn.
Steeds alerter zodat ze niet per ongeluk op me gaat zitten.
En ondanks de afstand die ze me dwingt,
voel ik me dichterbij dan ooit.

We kennen haar allemaal, ik hoef haar naam niet te noemen.
Als ik om me heen kijk,
zie ik bijna iedereen tot aan de schenen in olifantenstront staan.
Dat verbindt. Denk ik.
Of je de poepgeur negeert of niet.

Het lijkt te wennen,
en toch,
de volgende keer neem ik een hamster of dwergparkiet.