Joep

Door: Martijn Huitema

Ik verheug me al even op dit moment: met een heerlijke koffie zit ik in het zonnetje klaar voor één van mijn favoriete uurtjes van de week. Een uur lang door de nieuwe releases op spotify. Voor de één is muziek slechts een afleiding, voor de ander een geroezemoes op de achtergrond. Voor mij is het geen van beiden. Ik heb dit uurtje nodig om mijn werk te kunnen blijven doen. De inspiratie die ik op doe in dit uurtje is genoeg voor een week lang ondernemen, lesgeven, modellen bedenken, gesprekken voeren.

Het lijkt of hij al stond te wachten: Joep Beving. Tot dan toe een volstrekt onbekende naam. Na de eerste noten raakt hij mij. Denk aan Philip Glass-achtige filmmuziek. Schitterende herhalende patronen, steeds een beetje verschuivend. De muziek waar ik, zeker met deze zon, normaliter binnen tien seconden bij wegdroom. Dat lukt me nu echter niet. Wacht: even verzitten. Iets comfortabeler, nog een slokje koffie… Weer niets. Ogen dicht. Niets. Rustig ademhalen. Nee, nog steeds niet weggedroomd.

En dan als een schok komt het binnen. Het is er, onmiskenbaar. Eerst zacht op de achtergrond, maar als ik mijn oor er op richt steeds helderder. Gekraak, getril, getik, gebons, gesnuif… Briljant… Joep heeft behalve de piano ook zichzelf opgenomen. Meteen zie ik het voor me: twee microfoons in de vleugel, standaard. Maar dan ook één bij zijn voet, voor het pedaal, twee bij zijn handen, eentje links en eentje rechts, en eentje bij zijn neus. Voor het snuffelen.

Joep neemt zijn stukken op zoals wij onze lessen het liefst geven: ongepolijst. Alle ingrediënten zijn aanwezig, je kiest alleen zelf wat je wil zien of horen. Klassen vol kinderen zien we. Kinderen die zelf hun weg kiezen in hoe ze luisteren, waar ze kijken. Soms sturen we een blik, of een oor. Want wegdromen? Daarover denken we hetzelfde als Joep: dat doe je maar bij anderen. En kom je erachter hoe je altijd bij de les gehouden wordt? Niet altijd. En toch gebeurd het. Altijd.