Nieuwe voorstellingen… Aaah!

Door: Esther Hulst

Iets nieuws maken is het engste wat er is! Echt, geloof mij. Tijdens het schrijven denk je: ‘Ik kan helemaal niet schrijven, laat staan acteren.’ Of: ‘Ik ben veel te oud. Hoe praten jongeren in hemelsnaam anno 2016? “The bom” zegt echt niemand meer. En heet een joint nog wel een joint? Oh, waarom wil ik dit?!’

Inmiddels bestaat Theatergroep Zwerm uit een heel team. Een regisseur, producent, medeschrijver, meerdere spelers en meerdere kritische ogen. Als ik aan dat laatste denk hou ik mezelf altijd voor dat we volgens een streng format werken, dat educatieve voorstellingen maken echt een stuk makkelijker is dan vrij werk. Want dat staat toch veel dichterbij… En meer van dit soort onzin. Want dat is het! Educatieve voorstellingen gaan me ook aan het hart. Ik wil dat ze goed zijn, dat de leerlingen het interessant en boeiend vinden en dat docenten enthousiast raken en na afloop bedanken voor de goede voorstelling. Oef, wat een druk.

Gelukkig ben ik niet alleen en hebben we het format: In de klas, educatief, dichtbij en direct. Samen met Kay (medeschrijver) sta ik voor het prikbord. Er hangen allerlei kaartjes met scene ideeën, personages, tussendoortjes, uitstapjes, random informatie. Alles hangt door elkaar. Maar na twee uur discussiëren, papiertjes weggooien, bijhangen en keihard lachen is de chaos veranderd in een treatment. Misschien wordt dit toch wel wat…

Los van elkaar zwoegen we achter onze laptops. Of zwoegen? Eigenlijk valt dat zwoegen wel mee. Maar het is het eind van 2015 en we spelen meer voorstellingen dan ooit. We hebben het dus druk! Maar, dat script gaat eigenlijk wel lekker.

Kay en ik schijten 7 kleuren bagger; de eerste scriptlezing. En… iedereen is enthousiast. Misschien wordt ’t nog goed ook…

Repetities! En wat is erger dan schrijven of bedenken? Juist, repeteren. De vloer op met niks. Ja een script. Dode woorden op papier die jij (de acteur) vorm moet geven. Aaah! Maar, ook dat valt best mee. David (de regisseur) komt kijken en is gematigd enthousiast. ‘Er moet gewerkt worden, maar dan kan dit echt heel goed worden.’ Ik begin het bijna te geloven.

Dan is het tijd voor de eerste try-out. Daar staan we, in het klaslokaal. Kay, Olga en ik zijn zenuwachtig. ‘Waarom?’, denk ik nog. ‘Dit heb je al honderden keren gedaan en zo’n eerste try-out toch al zeker 10 keer.’ Maar de zenuwen worden niet minder. De leerlingen komen binnen, een laatste blik in het script, en daar gaan we. We spelen alsof ons leven ervan afhangt. Gaandeweg begin ik te voelen dat het werkt. Dat wat wij geschreven, gerepeteerd, gemaakt hebben; het werkt. Mijn laatste zin, ik zeg: ‘Dit was de voorstelling, bedankt voor jullie aandacht.’ De leerlingen klappen. Ze zijn enthousiast! Na afloop spreken we leerlingen en docenten. De toon vinden ze precies goed en ook het onderwerp. ‘Wow’, denk ik. Het is gewoon gelukt! We hebben weer een goeie voorstelling weten af te leveren.

Bij het maken van de volgende nieuwe voorstelling moet ik deze column echt terug lezen. Misschien dat het helpt.