Ouders

Door: Anouk Briefjes

Dit weekend zijn mijn ouders veertig jaar getrouwd. Met mijn drie zusjes plannen we een avond met elkaar en bereiden we wat leuks voor. Onder andere een stukje schrijven voor mijn ouders. En wat is dat mooi en moeilijk tegelijk. En ik realiseer me wat voor fantastische ouders ik heb. En hoeveel ik van ze heb geleerd en hoeveel ik eigenlijk van ze houd.

Beide begonnen ze als huisarts in een praktijk die ze samen runden met ook nog eens vier kinderen. Ik kan me nog steeds niet voorstellen, hoe ze dat hebben gedaan. Mijn moeder gaf mij o.a. borstvoeding terwijl ze telefonisch spreekuur deed. Op een gegeven moment is mijn moeder geswitcht naar homeopathie en hypnose. Startte haar eigen praktijk. En nog veel later op advies van haar piano docente, heeft ze nog ‘even’ conservatorium gedaan. Mijn vader bleef huisarts met een apotheek en deed ook thuisbevallingen. Bewuste keuze om arts te zijn op het platteland. Ik ging trouwens weleens met mijn vader mee op kraamvisite, hartstikke leuk en als dochter van de dokter was je altijd welkom.

Misschien ben ik daarom een slashie geworden binnen mijn vakgebied en vind ik fijn en normaal om hard te werken. En ondanks hun werk of studies, mijn ouders waren en zijn er altijd voor mij en mijn zussen, pleegbroer en zwagers. Warm en liefdevol, zo kijk ik terug op mijn jeugd. In al mijn keuzes staan mijn ouders achter me. Hoe fijn is dat.

Ik besef me dat dit helaas niet bij iedereen zo is. In mijn kindertijd maakte ik het al mee bij vriendinnen die in een heel andere gezinssituatie leefden. Waar bijna niks mocht, waar soms sprake was van geestelijke of fysieke mishandeling. Of waarbij ouders heel dwingend een pad voor hun kind kozen. Vaak een richting qua studie die ze zelf hadden willen doen, maar nooit hadden gedaan of gehaald. En wat hun kind dus voor hen moest waarmaken.

Naast je karakter bepaald je omgeving en je gezinssituatie hoe je wordt, hoe je je ontwikkeld. Maar als je opgroeit, ga je ervan uit dat wat je meemaakt normaal is. Dus ook in een minder leuke gezinssituatie denk je als kind dat dit normaal en goed is en blijf je lang loyaal naar je ouders toe. Met soms alle gevolgen van dien.

Wat ik daarom niet begrijp, is dat op scholen geen les wordt gegeven in opvoeding. Alleen al lesgeven in wat bijvoorbeeld de normale ontwikkeling van een kind is, zou al uit moeten maken. En laten we wel wezen een goede ouder zijn is een van de moeilijkste taken in je leven denk ik. Een lesje hierin zou dan toch niet verkeerd zijn.

Mijn ouders hebben het als kind niet altijd makkelijk gehad, zijn hier gelukkig goed uitgekomen en in staat geweest om ons liefdevol op te voeden. En wat gun ik dat toch iedereen, lieve ouders.