Positief, stimulerend en enthousiast

Stefanie Bruggeling

En toen werd ik onzeker. Onderneem ik wel de juiste stappen, ben ik wel een goede docent, kan ik dit wel, vinden ze het wel leuk? De onzekerheid ontstond doordat ik naast muziekles nu ook volledige theater- en danslessen ging geven.

De eerste vier weken heb ik de kinderen namelijk opgedeeld in drie leeftijdsgroepen waarbij ik een soort oriëntatie cursus gaf in alle drie de disciplines. Na deze oriëntatie moesten de kinderen nu een keuze maken om zich voor één discipline in te schrijven. Dit betekend dat de leeftijdsgroepen worden opgedeeld in nieuwe groepen en gaan werken aan één discipline. De “oriëntatie cursussen” bestonden voornamelijk uit korte spelletjes met veel afwisselingen.

Nu bestaat een theaterles uit een volledige scène met tekst, iets wat de kinderen nog nooit eerder hebben gedaan… En dit was te merken, want hoe pak ik dit aan? Mijn eerste lessen als dans- en theaterdocent liepen dan ook volledig in de soep. Negatieve gedachten namen de overhand en beïnvloede mijn handelen. Ik stond onzeker voor de groep, ik wist niet wat ik moest doen. Deze onzekerheid kreeg ik van de klas terug.

Het ‘leuke’ is namelijk dat de klas mijn gedrag genadeloos spiegelt. Dit uitte zich in kinderen die niet meer wilde, niet meer kwamen opdagen of ruzie maakte over wie bij hen in de groep zat. In plaats van zoeken naar oplossingen gingen ik mezelf volledig afkraken. Ik had mijn diepte punt bereikt toen er uiteindelijk van de 9 kinderen nog maar 2 in de les zaten. Nee, dit kon zo niet langer.

“Wat is dit nou!”, dacht ik bij mezelf. “Niet zo negatief! Zo ken ik je helemaal niet.. Je doet toch wat je kunt?” Deze gedachten deden me beseffen dat ik inderdaad deed wat ik kon. Ik was er klaar mee, één hele week hadden de negatieve gedachten me in bezit gehad. Nu wilde ik weer helder kunnen denken.

Ik ging zoeken naar oplossingen, ik moest het namelijk echt zelf doen. Geen stage begeleider die hier in mijn lessen kon kijken en tips kon geven. Ik ben alle situaties na gegaan en ben gaan reflecteren: waar is het mis gegaan, hoe kon dit gebeuren en wat ga ik er aan doen om het te verbeteren? Positief, stimulerend en enthousiast, dat is hoe ik als docent wil zijn.

In plaats van waarschuwingen te geven en kinderen uit de klas te sturen bedacht ik een beloningssysteem. Om de nieuwe groepen een veilige omgeving te bieden, leren we elkaar beter kennen doormiddel van het vragen potje. En om te zorgen dat ze bewust zijn van hun handelen, reflecteren we de les nu aan de hand van een evaluatieposter.

Ja, dit werkt en dit is hoe ik ben als docent. Ondertussen heb ik samen met de kinderen een heel script geschreven, iets wat ik nog nooit had gedaan. Het mooiste is dat ik alleen maar de kaders en bouwstenen heb aangeboden en verder de kinderen alles zelf hebben bedacht: zelf gekozen liederen waarop ze dansen en rappen en zelfgekozen teksten die ze gebruiken in de scène. Het is echt hun ding, en dat merk je want ze zijn weer enthousiast! “Waar gaan we optreden juf? Welke kleding mogen we aan juf? Kunnen we de rap nog een keer doen juf?” Nog 4 weken te gaan en dan gaan de kinderen van het kinderhuis Prasoro shinen in de voorstelling: Het stille meisje.