Door: Fee Reynaert

Vanaf 1 maart ben ik gestopt met lesgeven op de muziekschool. Ik werkte daar o.a. als docent zang en heb in drie jaar tijd ongeveer twintig leerlingen geholpen met het versterken van hun stem en het schrijven van eigen nummers. Ik heb met de meeste van hen een sterke band opgebouwd, en het afscheid nemen was dan ook niet heel makkelijk. Maar het was goed om te stoppen, het was tijd. Tijd om weer wat meer ruimte te geven aan creatie en opnieuw de stand van zaken te bekijken, ik noemde het: balans opmaken. En zodra die ruimte er was, kwamen er langzaam thema’s en realisaties naar boven. Dingen waar ik al een tijd mee bezig, maar nu weer met nieuwe inzichten.

Ik zag de serie ‘Uit het rood’, en ‘Sander en de kloof’. Het deed me beide denken aan de documentaire die me vorig jaar zo had gegrepen, namelijk de documentaire ‘Klassen’ van Human. Wat me in ‘Uit het rood’ raakte was de jongen Sean. Hij was vroeger enorm sportief en leergierig, maar verloor zijn drive en enthousiasme door een ongeluk en gokverslaving. Je volgt zijn proces (en dat van nog vijf andere jongeren) waarin hij zoekt naar een weg uit de schulden en weer een gezond en hoopvol leven voor zichzelf wil opbouwen. En dan, na zes afleveringen, komt dat moment waarop hij praat over zijn leven, maar dan in toekomstige tijd, met een toekomstbeeld en hoop. Dat raakt me enorm, zo dapper en sterk. Zoals meerdere jongeren uit de serie hebben ze een zware tijd achter de rug, en zijn bijvoorbeeld die schulden en wanhoop er niet zomaar. Nederland heeft een goed opvangsysteem, maar je ziet wel waar er nog steeds enorm veel te halen valt. Sean heeft zichzelf echt ontzettend goed op been geholpen, en ik ben trots op hem zonder hem persoonlijk te kennen.

Ook was het weer tijd voor optredens! We hebben er zo lang op gewacht, maar nu kunnen de geplande evenementen toch echt doorgaan! Afgelopen zondag speelde ik in Theaterhuis Amalia in Den Haag. Actrice Sheila tovert haar huiskamer voor zo’n middag om in een intieme theaterzaal, met ruimte voor ongeveer 20-30 mensen. Ik had mezelf voorgenomen niet te snel alle nummers achter elkaar te willen spelen, maar echt pauzes te nemen om te vertellen. En het ging goed, soepel, net zoals het spelen vanzelf kwam. Ik heb als zangeres best wat optredens al gegeven, maar dit voelde voor het eerst echt vrij, en dat voelde goed! Ja, dit is een nieuw begin, hoorde ik mezelf denken.

Wat als laatste veel indruk op me heeft gemaakt zijn mijn collega’s en mijn werk bij Zwerm. We hebben weer veel kunnen spelen, en weer heel veel verschillende scholen en leerlingen om ons heen gehad. Op een ochtend speelden we voor een groep waar veel onrust was tijdens onze voorstelling, en we hebben deze leerlingen hierop moeten aanspreken. Wat me bij is gebleven, was hoe aandachtig de leraren ons later betrokken in hun gesprek met deze leerlingen, en hoe de leerlingen met ons in gesprek gingen. De urgentie en liefde van deze leraren spatte eraf, en het deed me weer beseffen hoe belangrijk goede leraren zijn, en wat dit kan betekenen voor het verloop van het leven van een kind. Door te zien hoe de leraren op scholen, maar ook hoe de leerlingen en mijn collega’s omgaan met verschillende situaties, dat brengt me heel veel nieuwe inzichten en frisse energie. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn spelen en de nagesprekken weer een extra laag hebben gekregen en daar ben ik super blij mee! Door de leuke gesprekken met leerlingen en door mijn collega’s aan het werk te zien, ben ik een stukje losser en directer geworden.

Kortom, ik heb mezelf ruimte gegeven, en deze ruimte leverde vooral verdieping en waardering op. Ruimte om niet alleen maar bezig te zijn met de planning die ik voor mezelf maak, maar weer open te staan voor wat er is en echt te voelen wat er allemaal speelt. Dit doet me goed en wil ik zo houden. Morgen weer vroeg op om met Zwerm maar liefst vier keer te spelen. Hey ho, let’s go!