Sneeuw

Door: Tim Schuitvlot

Het heeft gesneeuwd. En hoe. Heel Nederland is verstopt onder een grote dikke witte deken. Prachtig. Net een kerstfilm. Maar naast pittoreske plaatjes en heel veel blije Instagramfoto’s brengt de sneeuw ook geklaag met zich mee. We leven tenslotte in Nederland en wij Nederlanders grijpen iedere kans die zich voor doet aan, om uitvoerig te klagen over het weer. Ik ook. En hoe. Ik sta namelijk vast op Utrecht centraal. Ik had van tevoren de reisplanner meerdere keren gecheckt maar dat mocht niet baten. Helaas. Als er sneeuw is, zijn er geen treinen. Treinen houden niet van sneeuw. Ze zijn er bang van. Vooral treinen van de NS. En het spoor schijnt er ook last van te krijgen. Net als de bovenleidingen. En de conducteurs.

Mopperend sta ik tussen de klagende menigte. “In Canada rijden de treinen door veertig meter sneeuw, en hier rijdt er niks meer bij vier centimeter”, hoor ik mezelf mompelen. Er klinken verschillende mededelingen over de intercom maar, de boodschap is steeds hetzelfde: “Ook deze trein rijdt niet meer’’. Terwijl ik op een bankje wacht tot er weer iets gaat rijden bedenk ik me wat er zou gebeuren als deze situatie een voorstelling was geweest. Dan zouden we nu spreken van een technische storing, of erger nog, een show-stop. Maar we zouden niet gaan mopperen. The show must immers go on. Ik denk dat de regisseur ons de opdracht zou geven om gewoon door te spelen. Waarschijnlijk ontstaat er een dansimprovisatie waarbij het spoor sneeuwvrij gemaakt wordt. Of een fysieke act met bezems en een sneeuwschep. De scènes in de coupé zouden zich, omdat de trein op zich laat wachten, afspelen in de stationshal en de locomotief wordt overgeduwd door een groep sterke mannen met hoge benen. De gratis koffie zou worden gebruikt om het ijs te laten smelten en de dramatische eindscène zou zich afspelen met op de achtergrond een sneeuwballen gevecht dat zijn weerga niet zou kennen. We zouden opzoek gaan naar oplossingen, gebruik maken van de situatie niet gaan hangen in problemen.

Ik schrik op. Er wordt omgeroepen dat er een trein richting Amsterdam gaat. Gelukkig. Samen met zeshonderd andere mensen stap ik in. Als ik in Amsterdam op mijn fiets stap is het gestopt met sneeuwen. De hele stad verstopt onder een grote, dikke witte deken. Eigenlijk is het heel mooi. En eigenlijk moet ik er niet zo over zeuren. Gewoon kijken en gebruik maken van de situatie. Misschien krijgen we wel een witte kerst dit jaar. Net als in de kerstfilms. En dan hoef ik in ieder geval niet met de trein. Prachtig.