Door: Anouk Briefjes

Ongeveer twee weken geleden was ik weer bij mijn tandarts. Na anderhalf jaar mocht dat wel eens weer. Ik had vorig jaar een afspraak staan, maar die viel in de eerste lockdown en was dus terecht geannuleerd. Daarna had ik er zelf niet meer aan gedacht, want ik maak altijd meteen mijn volgende afspraak als ik bij de tandarts ben geweest.

Gelukkig had ik niks en zag het er goed uit. Ik hou toch altijd een beetje angst voor gaatjes. Ik ben niet bang voor boren, maar ik ben bang voor prikken, ik word nog liever zonder verdovingsprik geboord.

Mijn tandarts vroeg hoe het met mij ging in deze bijzondere tijden. Ik vertelde dat ik in de eerst lockdown ineens geen werk meer hard, gelukkig kwamen er op een gegeven moment wel weer opdrachten binnen die door konden gaan. En dat ik mijn hart vasthou voor het theater, dat ik gelukkig nog steeds werk heb, maar dat ik ook veel collega’s zonder werk zie en die op hun spaargeld teren.

Zij vertelde dat haar praktijk één van de weinige praktijken was die open moest blijven tijdens de lockdown. En dat moest dan gedurende 24 uur per dag en zeven dagen in de week. Hier kregen ze nul compensatie voor, want ja ze waren toch open, althans dat was de redenatie van gemeente Amsterdam.

Maar gelukkig zijn er vaccins en zien we weer een lichtpuntje aan de horizon. Alleen toen vertelde mijn tandarts dat zij geen voorrang kregen met de vaccins. In mijn veronderstelling dacht ik dat tandartsen ook onder de zorg vallen. Maar nee, zij en haar assistenten moeten wachten.

Nu vertelde ze me dat ze al vijftien jaar elke maand de tandzorg verzorgt voor de daklozen. Zij kennen haar, roepen altijd naar haar, wanneer ze haar tegenkomen in de stad. Deze mensen maken geen afspraak en je kunt ze ook niet bereiken, want ze hebben tenslotte geen adres. Doordat haar assistentes nog niet gevaccineerd zijn willen/ durven haar assistentes niet meer de daklozen te helpen. Wat ik me heel goed kan voorstellen. We zien tenslotte nu steeds beter hoe heftig de gevolgen van Corona kunnen zijn, zelfs bij een milde variant.

En ik kan me hier zo boos over maken. Hoezo krijgen ze geen extra steun? Terwijl ze belachelijk meer uren hebben gemaakt en meer kosten. Waarom krijgen ze niet eerder een vaccin? Terwijl ze daklozen pro deo helpen. En dan hoor ik hier en daar verhalen van mensen die voordringen bij het krijgen van een vaccin, terwijl ze niet in de risicogroepen vallen of in de zorg werken.

Hoe kan het toch dat we niet in staat zijn om sneller te vaccineren? Ik mis logica, ik mis een pragmatische houding. Terwijl ik zo graag wil dat ze opschieten. En ondanks mijn angst voor prikken, kijk ik uit naar de dag dat ik het vaccin krijg tegen dit rotvirus.