Tieners. Soms vergeet ik wel eens waarom het ook alweer zo leuk is om ze les te geven. Dingen vergeten is trouwens iets waar tieners zelf kampioen in zijn. In de meeste gevallen gaat het over spullen. Dan zijn ze bijvoorbeeld hun tas vergeten of hun tekst of hun danskleding of hun flesje water. Vaak gaat het bij spullen om een combinatie van vergeten zaken. In zo’n geval zijn ze niet alleen hun test vergeten, maar zijn ze ook vergeten om deze voor te bereiden. Maar het blijft niet alleen bij spullen. Eigenlijk kunnen ze alles vergeten wat je kan bedenken. Gemaakte afspraken, algemene regels, omgangsvormen, hun eigen naam, het begin van het antwoord dat ze aan het geven zijn, als jij het kan bedenken, kunnen zij het vergeten. De snelheid waarmee iets vergeten kan worden varieert ook. Dingen die vergeten zijn, zijn over het algemeen van langer geleden. In sommige gevallen worden dingen meteen vergeten. Zo kan het gebeuren dat je als docent iets uitlegt aan een tiener en dat meteen na de uitleg de tiener vergeet dat jij er als docent bent. Of dat je ze, als docent, gewoon nog kan horen. Dan zeggen ze iets gênants, of ze doen iets raars, in de veronderstelling dat jij dat als docent dan niet kan horen of kan zien. Wanneer je op zo’n moment de tiener eraan herinnert dat je er nog was, schrikken ze zich vaak te pletter. Vaak met een harde gil en een rood hoofd als gevolg.

In deze gekke coronatijden zie ik mijn leerlingen vooral online. Ook vanachter een schermpje vergeten de tieners regelmatig dat je er gewoon bent. Dat je alles kan zien. Dan gapen ze bijvoorbeeld zonder gêne in de camera, of peuteren ze nietsvermoedend in hun neus. Ook hier vaak in de veronderstelling dat het niet gezien wordt door jou als docent. Een ander online medium zijn “What’s app-groepen”. Wij als docent zitten daarin om snel informatie te delen met een hele groep. Je moet er dan natuurlijk bij tieners wel rekening mee houden dat ze regelmatig vergeten de gedeelde informatie te lezen. Natuurlijk hebben ze ook andere appgroepjes waar wij als docenten niet inzitten, maar heel soms vergeten ze dat we met sommige groepen wel mee kunnen lezen. En ze vergeten ook dat wij als docenten niet vergeten om berichten te lezen. Ook de berichten die niet perse voor ons bedoeld zijn. Over dat ze elkaar zo missen. En dat ze niet kunnen wachten om weer aan de slag te gaan en elkaar in het echt te zien. Dan smelt ik. Op zo’n momentje herinner ik me altijd waarom tieners zo leuk zijn.