Door: Esther Hulst

Onze dochter is 4 geworden en gaat naar school, de Vrije School. Op de Vrije School volgen ze de seizoenen en de feesten die daarbij horen. Voor bepaalde feesten (ik ben nieuw en weet nog niet precies welke wel en niet of misschien wel alle) maken ouders iets voor hun kinderen. Dit keer staat Pasen voor de deur en moeten we een eierwarmer maken van vilt. Ja, je leest het goed, een eierwarmer van vilt maken, als in naaien met naald en draad of nee, borduurgaren.

Ik had niet eens borduurgaren. Ergens lang geleden heb ik wel eens iets met stof gedaan en een draad door een naald halen lukt ook nog wel. Mijn moeder en oppasoma was zo lief om borduurgaren mee te nemen. Dus ik ging van de week op de bank zitten met de envelop met daarin instructies, patroon en twee lapjes vilt en ben begonnen. En wat schetst mijn verbazing? Ik vind het enig. Ik heb mijn moeder en schoonmoeder zelfs foto’s van de tussentoestand gestuurd, maar ik kwam er ook achter dat ik toch echt een borduurnaald nodig had en het werk stokte.

Elke avond die voorbij ging, waarop ik het niet af kon maken voelde als een verloren avond. Wat is er aan de hand?, dacht ik nog. Toch racete ik in het vrije moment dat ik had naar de winkel om borduurnaalden te kopen, zwaaide ik juichend mijn man uit die i.v.m. werk 2 nachten in een hotel sliep en plande ik alle andere werkzaamheden zo dat ik één avond had om de hele eierwarmer in één keer af te maken. Ik deed de dochter extra vroeg naar bed of deed in ieder geval een poging en ging er eens lekker voor zitten. Ik werd er helemaal zen van. In plaats van snel snel alles aan elkaar te naaien, haalde ik zelfs dingen uit om het opnieuw en netter te doen. Er moet iets mis met me zijn!, dacht ik nog.

Toen de eierwarmer af was, wilde ik bijna m’n dochter wakker maken om te laten zien wat voor moois ik had gemaakt. Zo trots was ik. Ik lijk wel gek dacht ik. Waarom was ik nou zo trots? Omdat ik van twee lapjes een mooi handgemaakt cadeautje had gemaakt voor mijn lieve dochter? Ik was trots op wat ik had gemaakt.

Voor ik onze dochter kreeg, dacht ik ‘dat is allemaal niets voor mi’j: fröbelen op school, kletsen op het schoolplein, luizenmoeder worden. Maar de visie van Op de eerste rij dat een mens meer, sneller en beter leert, wanneer deze mede-eigenaar is bleek helemaal waar. Geheel onverwacht was ik het bewijs van deze visie. Want waar ik er voorheen tegenop zou hebben gezien of zou hebben gezegd: “daar heb ik geen tijd voor”, of, “dat kan ik helemaal niet.” was ik twee avondjes en een fiets tocht naar de stad kwijt voor mijn zelfgemaakte kneuterige eierwarmer. Ik kan niet wachten tot het Pasen is en de dochter ‘m krijgt.

Ik word natuurlijk geen professioneel eierwarmer-naaister, maar de ervaring dat je iets moois kunt creëren met 2 lapjes vilt, borduurgaren en een borduurnaald leert mij iets voor de rest van het leven. Of het eindresultaat nou zo verbluffend is dat het verkocht kan worden, doet er helemaal niet toe. Iets from scratch maken is echt een fantastische ervaring. Ik hoop dat de leerlingen die ervaring ook hebben bij het volgen van een lessenreeks, workshop of voorstelling. Ik weet in ieder geval weer even hoe dat ook alweer voelt, als je voor het eerst iets doet waarvan je niet wist dat je het kon. Heerlijk!