Ik ben een trotse nicht.
Want ik heb namelijk een hele coole oom.
Ik wist al dat hij cool was.
Maar sinds gisteren weet ik, wow hij is echt cool.

In de zomer ben ik een crowdfunding gestart om het opnemen van mijn debuut EP te financieren.
Donateurs konden een donatie doen in ruil voor een tegenprestatie.
Een van de tegenprestaties die ik had bedacht was dat ik de donateur begeleid in het schrijven van zijn/haar eigen song. En dat wilde mijn oom wel.

Mijn oom is de oudste broer van mijn vader, een zorgzame vader en een hele lieve opa. Maar voor mij is hij vooral muzikant.
Hij heeft een geweldige rauwe stem en speelt gedreven piano.
Ik leerde hem vooral goed kennen in de tijd dat ik met hem, mijn vader en nog twee anderen een band vormde. We kozen nummers uit en zongen samen. Ik kon altijd enorm genieten van zijn stem, integer en eigenzinnig.
Ik wist dus al over wat voor muzikale talenten hij beschikte, maar een eigen geschreven nummer van hem had ik nog niet gehoord.

Gisteren begonnen we aan onze eerste schrijfsessie.
Via skype, hij achter zijn piano, ik achter die van mij.
En na een opwarming, gericht op het creëren van ruimte en het aanzetten van je creativiteit, gingen we aan de slag.
Ik had een lijn bedacht waarlangs we het proces konden laten lopen, maar een kleine opdracht bleek al genoeg voor hem om helemaal los te gaan en het ene op het andere akkoord volgde.
We startten een gesprek over het onderwerp van de song en na een pauze van een uur kwamen we bij elkaar terug en liet hij mij horen waar hij op uit was gekomen…

Afgelopen week werd ik eraan herinnerd waarom ik doe wat ik doe.
Het liefste ben ik bezig met creëren/liedjes schrijven, alleen het afgelopen half jaar is dit vaak ondergesneeuwd door plannen, fondsaanvragen, informatie werven, keuzes maken en nog meer plannen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ontzettend mooie momenten mogen meemaken de afgelopen tijd, het opnemen van een eigen EP en het mixen hiervan was absoluut een hoogtepunt in mijn leven. Maar elke dag dat ik bezig was met organiseren ging er ook iets knagen. Ik miste het maken van een song. En dit bleef knagen, steeds een beetje meer, totdat er een wanhopige Fee uit elkaar spatte die het even allemaal niet meer wist.
Maar nu, na een half jaar geen nieuwe muziek te schrijven is er afgelopen week wat gebeurd.
Er is een nieuwe song opkomst en ik ontmoet anderen in schrijfsessies waarin ik vrij beweeg. De blijdschap die ik voel als ik bezig ben met knutselen, melodieën bedenken, akkoorden zoeken, samenstellen, ik voelde het weer.
Het is een gevoel van hoofd uit en gaan, totale focus en een warm hart.
Als ik het gevoel zou moeten vergelijken is dat met het gevoel wat ik heb als ik op de vloer sta met acteurs en we zijn verweven in een mooie scene, of het gevoel wat ik heb als ik wandel door een natuurgebied wat ik nog niet ken. Deze week ging dat weer aan, en samenwerken met mijn oom was de kers op de taart.

… prachtig, wow.
Waar we uit elkaar gingen met alleen een akkoordenschema, wat melodie ideeën en tekst, had mijn oom in een uur tijd een poëtische tekst op muziek gezet en stond er een song. Wat indruk op me maakte was dat hij het voor elkaar heeft gekregen om een thema wat hem nauw aan het hart lag, in verschillende lagen te vertalen in een song. Zoals ik al zei, trotse nicht!
In een week waar ik de moed een beetje kon voelen zakken bij mij en in mijn omgeving, een avondklok, onzekerheid, angst, was ik even in een andere wereld. De wereld van de song van mijn oom, zijn visie en gedachtes. De rest van de dag bevond ik me op een wolkje, dankbaar voor deze nieuwe ontmoeting met hem en geïnspireerd door zijn spel.

Ik heb een coole oom.
Een hele coole oom.