Volwassen enzo

Door: Anouk Briefjes

Het valt gewoon niet meer te ontkennen. Al doe ik dat nog zo graag. Ik ben een volwassen vrouw, terwijl ik me van binnen een meisje voel. Ben nu meer dan een jaar getrouwd, dat is al heel volwassen. We hebben net een huis met een bovenverdieping en een tuin gekocht. En dat is ook heel volwassen.

Misschien voor veel mensen trouwens heel normaal om een huis met een bovenverdieping te hebben en een tuin. Maar als je zoals ik al jaren in Amsterdam in een appartement woont, is dat heel bijzonder. Een tuin, een echte tuin, in plaats van een balkon. En ik ga dus uit Amsterdam weg. Blijf wel vlakbij, maar toch. Ook dat vind ik nogal wat.

Ik geniet daarom nog maar even extra van de nachtelijke fietstochten. Niets is zo heerlijk, om na een avond uit, te fietsen in de nachtrust van Amsterdam. Ik denk iedere keer bij mijn nachtritjes, shit dat kan straks niet meer.

Doordat ik een nieuwe fase in ga, komen daar ineens de herinneringen van vroeger. Veel herinneringen uit mijn puberteit. Oh en wat wilde ik graag volwassen zijn en zo behandeld worden toen ik vijftien was. Voelde me ook zo wijs.

De schok dat die tijd al twintig jaar geleden is: “Wat heb ik allemaal gedaan in die tussentijd?”. “Veel!”, maar het lijkt in een splitsecond om te zijn gevlogen. Er gebeurt zoveel in twintig jaar. Keuzes die je hebt gemaakt, grote liefdes die je hebt gehad en het bijbehorende liefdesverdriet. Het ontdekken en het ontwikkelen van jezelf. En wat deed ik toen eigenlijk al leuke en stoere dingen.

Zo ook mijn studententijd, alles kon nog, je denkt dat je het eeuwige leven hebt en je mag ineens alles zelf bepalen. Na een halfjaar op de toneelschool, zat ik op de grond in de theaterzaal. Ik keek naar mijn medestudenten die aan het repeteren waren. Die avond zouden we optreden met onze zelfgeschreven en gecomponeerde liedjes. Het voelde alsof ik een half jaar in een roes had geleefd of werd geleefd.

Ik deed de opleiding die ik wilde doen, waarbij ik de hele dag mocht spelen, creatief kon zijn. Ik had mijn eigen studentenkamer, deed mijn was en kookte mijn eigen eten. Kon uitgaan wanneer ik dat wilde, had een leuke vriend, had een halfjaar eerder mijn rijbewijs gehaald. Kortom mijn ‘echte’ leven was begonnen. En dat realiseerde ik me op dat moment: wat was dat half jaar snel gegaan. Zoveel nieuwe indrukken, zoveel nieuws geleerd, nog leergieriger geworden. Balans zoeken in school, werk, relaties.

En wat was het ook heerlijk om gewoon acht jaar te zijn. Gewoon kind. Nergens druk om maken. Je bed is schoon en opgemaakt. Je was wordt gedaan, je eten gekookt. Alle tijd om te spelen, niks is nog te kinderachtig. Je hebt geen huiswerk, je maakt alles nog voor de eerste keer mee. Geen zorgverzekering waar je je druk om maakt. Geen belastingdienst waar je iets mee moet. Alleen maar druk maken om met wie je vandaag gaat spelen.

En nu denk ik wat is dat allemaal lang geleden, wat gaat de tijd snel. Laat me alsjeblieft gewoon weer een dag acht jaar zijn.