Door: Robbie Aldjufri

Ja hoor
Daar is hij dan eindelijk en inderdaad hij is alweer te laat.
Na het succes van mijn allereerste blog,
heb ik heel lang moeten na denken over een goed vervolg.

Ik denk dat ik bang ben om een “one hit wonder” te zijn. Tenzij ik er goed over nadenk.
Een vervolg kan namelijk behoorlijk tegenvallen. “Jaws: the revenge”,”the Nutty Professor 2” en “The Next Karate Kid” zijn goede voorbeelden waarom je soms beter even langer kan nadenken.

En de lat ligt hoog. Ik heb een grote schare fans te pleasen met net zo een knaller als de eerste
Dus ik wikken en wegen en het kwam maar niet.
Vanmorgen had ik weer een discussie met mezelf terwijl ik de schoollunchtrommel van mijn zoon vul met een broodje en fruit.

Mijn hoofd overspoeld met vragen.
Oh nee. Te laat.

Wij springen in de auto. Ruim een half uur naar school,
om er daar achter te komen dat zijn lunchtrommel nog op het aanrecht staat.

De lezers met kinderen begrijpen dat er in die laatste zin een ramp schuil gaat.
Ik moet een idee.
Anders gaat het mis.
Ik zie langzaam stoom uit de oren van mijn zoon komen.
“Ik haal snel wat in de supermarkt, dan breng ik het meteen naar school!”
Mijn zoon lijkt weer de kalmte maar met een hangend kopje druipt hij het klaslokaal in.

Mijn tijd begint.
Ik heb te maken met een tikkende tijdbom, hoe lang ik heb weet ik niet, maar dat er haast is moge duidelijk zijn. Ik spring als een geoefende hordeloper in mijn bolide en cruise zo snel mogelijk naar het winkelcentrum. Parkeerplek, Mondkap op, winkelwagentje in 5e versnelling.
In zulke momenten van haast werkt mijn hoofd het snelst. Als getraind te-laat-komer weet ik exact hoe ik zo effectief en efficiënt mogelijk mijn doel bereik.

Ineens is alles helder:
Brood, Kaas…Dat hoef je niet te smeren, voorgesneden fruit waar ik de druiven nog van moet halveren en dan twee vershoudbakjes om het in te deponeren.
Ik gooi mijn spullen door de zelfscankassa en op de tafel met rollen inpakpapier.

Brood, pak, plak kaas, bak, hup, klap dicht, bak open, druif druif druif , half half half, bak dicht, klep erop. Papier, Plakband, Pen, naam erop, pendop erop. Klaar!

Als een topatleet maak ik in een halve minuut een perfecte lunch. Met mooie krulletters staat zijn naam op de labels. Het is gebeurd. Het zweet breekt me uit.

Oh nee…
Water
Hij moet ook drinken.

Ik duw de kaas met haast in de broodzak.
Samen met de bakjes in het winkelwagen. Tweede ronde.
Met mach 5 scheur ik door de schappen.
Flesje water in de pocket.
Naar de zelfscan.
Bon
En….

“Meneer u bent uw brood vergeten af te rekenen”

Ik draai me om.
In mijn haast stotter ik: “Ik wou alleen water”

“Maar u moet wel uw brood afrekenen”

Ik kijk naar mijn wagen en zie daar een opengereten halfgevulde broodzak, open geknalde kaas en twee netjes gelabelde bakjes met een keurig gemaakte lunch.

“Maar kijk, het is al gesmeerd” sputter ik lachend.

Het zelfscankassameisje kijkt me strak aan “Maar dan moet u het nog wel betalen”.
Ik gris in mijn zakken en laat haar het bonnetje zien.
“U heeft betaald? Maar dan mag het niet weer naar binnen met die spullen,
anders is het veel te verwarrend. Voor deze keer zie het door de vingers”.

Er komt langzaam stoom uit mijn oren.

Oke.
Als zo’n meisje zegt dat het verwarrend is als iemand met een gesmeerd lunchpakket, met geplakbande briefjes erop, een vergeten flesje water afrekent, dan is het kortsluiting in m’n hoofd.
Ze denkt toch niet dat ik stiekem tussen de schappen heb lopen smeren, twee bakjes heb mee gejat, een bonnetje heb nagemaakt en dat ik nu met mijn broodje kaas en water langs de bewaking probeer te glippen?

Ze denkt toch?
Ik begrijp dat er regels moeten zijn, anders chaos.
Zij volgt ook een handboek.
Maar dit is geen diefstal. Gesmeerd en bon als bewijs. Natuurlijk gelden regels ook voor mij, maar
kassameisjes en -jongens moeten wel weten waarom een regel is.
Anders gaat het mis.

Ik ben tussen de vingers van het kassameisje geglipt,
mondkap af,
auto in
en bezorg het kafkaiaanse broodje kaas bij mijn bezorgde zoon.

Door de hele situatie heb ik alleen niet na kunnen denken over een vervolgblog
dus die houden jullie nog van me tegoed
Denk ik.