Door: Esther Hulst

Een paar weken terug had ik in mijn vinger gesneden, diep, 4 hechtingen, allemaal te lezen in de blog: het leven van een klassenmoeder. Daardoor kon ik niet zoveel doen in de sportschool. Ik kon mijn vinger namelijk niet echt goed gebruiken. Voor sommige mensen een zegen, hebben ze eindelijk een goede reden om niet te gaan, maar voor mij een vloek. Al zo’n 8 jaar ga ik 3-4 keer per week. Dat is fijn voor mijn lijf, want fit, sterk en slank, maar vooral ook voor mijn hoofd. Als ik niet ga word ik chagrijnig, krijg ik een kort lontje en heb ik verrassend genoeg ook weinig energie. Kortom, slecht idee. Überhaupt een slecht idee, een snee in m’n vinger en een vervelende bijkomstigheid was het niet kunnen vasthouden van wat dan ook…

Maar… afgelopen week was het zover. Ik kon weer deadliften zonder haken, zonder hulp. Voor mensen met artrose en andere gewrichtsklachten zijn er op de sportschool speciale haken waarmee je bijvoorbeeld kunt deadliften. Daar heb ik mijn schema mee onderhouden, maar het is toch heel anders dan met je blote handen.

Ik doe aan powerliften. Dat is een gewichthef-sport. En nee, zo’n stang moet niet, wat je vaker op TV ziet, boven je hoofd. Dat is Olympisch gewichtheffen. Ik doe ook niet aan CrossFit, daar ligt de nadruk op het aantal herhalingen. Ik doe aan powerliften, een mega technische sport waarbij het doel is zo zwaar mogelijk te kunnen liften of tillen. Je doet binnen het powerliften 3 lifts: deadlift zoveel mogelijk kilo’s aan de stang van de grond tillen, squat met zoveel mogelijk kilo’s op de stang die op je rug ligt hurken en bankdrukken. Dat laatste kent iedereen wel.

Waarom ik zo blij was dat ik weer mocht deadliften? Omdat het mijn favoriete lift is. Ik ben er ook vrij goed in. Mijn PR is 145 kg. Dat is toch idioot veel als je bedenkt dat ik 57 kg weeg en 1,58 m lang ben? Ik vind het magisch dat ik, dat kleine vrouwtje, zo sterk ben. En als je consistent door traint word je steeds sterker. Door die vinger werd consistent doortrainen dus een beetje moeilijk. Daarom was ik zo blij dat ik weer mocht, omdat ik nog sterker wil worden, en nee, ik zie er niet uit als een mannelijke bodybuilder. Ik heb kracht en spieren, maar mijn biceps barsten niet uit mijn bloesje of shirt.

Afgelopen december deed ik mee aan mijn eerste officiële powerlift wedstrijd. Nee, dat maakt me nog geen pro. Het is gewoon een wedstrijd, waarvoor je lid moet zijn bij de bond, een anti-doping cursus moet volgen en een wedstrijd die telt. Die wedstrijd vond ik zo leuk, dat smaakte naar meer. Steeds een klein beetje sterker worden, de techniek aanpassen, perfectioneren.

Waarom deze sport zo bij me past? Van mezelf ben ik razend competitief, werk graag hard, heb ik enorm veel discipline en ik vind zowel het proces als het resultaat erg belangrijk. Deze sport heeft dat allemaal.

Deze eigenschappen zitten me in het ondernemerschap soms tegen. Binnen een team competitief zijn is niet altijd handig. Soms heeft harder werken ook niet zoveel zin. In de vakanties zijn scholen nou eenmaal dicht. Bij powerliften heeft dit allemaal wél zin, natuurlijk met mate en terwijl je het schema volgt. Elke week een personal record liften is niet goed. Dat put je alleen maar uit of je PR’s zijn te mager… Maar bij powerliften ben ik in competitie met mezelf. Kan ik vandaag meer en beter liften dan gister? Zie ik verbetering heel duidelijk in het aantal kilo’s of de verbeterde techniek? En is de weg naar verbetering niet altijd of eigenlijk bijna nooit recht omhoog. Het proces en geduld tellen dus ook. Daarom was ik afgelopen week dus zooo ontzettend blij dat ik weer kon deadliften.